Дотор минь нойрсох тэр
шулмыг хэн нэгэн цочоон сэрээжээ. Хирдхийн цочсон хөөрхий шулам зүрхийг минь
урж тасдан идэж, сэтгэлийг минь сэмчин зулгааж дотор минь юу юугүй хоосон
болоход л сая бах тав нь ханаж доогтойгоор инээн сууна. Өөрийг минь боолчлох
тэр хар шулам хацрыг минь чичрүүлэн зүсэх сувдан дуслуудыг ганц ганцаар нүдрүү
минь үлээнэ..
Тиймээ тэр намайг идэж,
харин би уйлж байна. Магадгүй би ингээд л шулам болчихож байгаа байх..
No comments:
Post a Comment